Η ορχήστρα μας φέτος σπάζει δύο σπουδαία ρεκόρ! Ένα θετικό και ένα αρνητικό.
Σε αυτές τις περιπτώσεις μου αρέσει να ξεκινάω από τα αρνητικά, για να υπάρχει ένα πιο.... χάπι εντ κλείσιμο.
Το αρνητικό λοιπόν, είναι ότι κλείνουμε δέκα περίπου μήνες χωρίς να παίξουμε ούτε μία νότα, είτε πρόκειται για πρόβα είτε, ακόμα περισσότερο, για συναυλία. Αυτό δεν έχει ξανασυμβεί ποτέ στα 20 με 21 χρόνια λειτουργίας μας! Να εξαιρέσουμε βέβαια τη διαδικτυακή δημιουργία του What a Wonderful World, το οποίο έχει αγγίξει τις 3.000 views και ήταν μια πολύ όμορφη στιγμή στο πρώτο lockdown και δίνει ακόμα και σε αυτό το αρνητικό στοιχείο, μια θετική προοπτική!
Το πραγματικά θετικό είναι ότι ακόμα και τώρα, 11 χρόνια μετά το ταξίδι στην Πράγα, 7 χρόνια μετά το ταξίδι στο Χόρτο Πηλίου και μόλις 18 περίπου μήνες μετά το ταξίδι στην Βιέννη, το άρωμα αυτών των υπέροχων στιγμών, παραμένει τόσο δυνατό και ζωντανό, που με κάνει να έχω αποθυμίσει τα ετοιμόρροπα αναλόγια της ορχήστρας, και την μυρωδιά της μοκέτας μέσα στην αίθουσα των προβών μας, που πάντα ξεσήκωνε τις αλλεργίες μας…
